Vieiros

  O día 28 do mes de maio un traballador de orixe Boliviano, residente ilegal noso país ficaba no seu traballo nunha factoría panadeira na Valencia cidade de Gandía, alí o inmigrante facía longas quendas laborais coa esperanza de enviarlle a meirande dos cartos aos seus, no pais do Altiplano.A súa tarefa abranguía o traballo a esgalla de aquelar as pezas do pan, cocelo e logo empaquetalo, poren a falla dun compañeiro o inmigrante faría ese día unha esgotadora xornada laboral, máis aló do que o facía a cotiá, que dende as primeiras horas da noite, remataría ao día seguinte preto das once da maña.
Nese intre nun fallo na manobra do traballo do propio inmigrante, este meteu a man na maquina cuxa ferramenta que semella a pa dunha hélice, fendeulle o brazo esquerdo ao nivel do cóbado, o padrón axiña veu a desfeita colleu ao inmigrante e llo botou fora do espazo da panadaría, e de contado o levou deica as urxencias, alí o deixo na rúa amosándolle que xa o atenderan, logo do que liscou desentendéndose do atranco.
Ren puideron facer os médicos pola recuperación do accidente, a perda do brazo non tiña volta atrás, seica serviu coa finalidade que as pouco favorábeis condicións de traballo viran a luz, o inmigrante mailos seus compañeiros de traballo non figuraban nos rexistros da Seguridade Social, así e todo a sociedade coñeceu das longas tempadas de traballo e das baixas pagas destes inmigrantes irregulares e descoñecidos, que percorren os vieiros do mercado laboral Español. Os sindicatos denunciaron perante os xulgados os feitos, e subliñan a esgrevia actitude do seu xefe, o que aínda o deixar só, pediulle que rexeitara coñecerllo e non dera os sinais do seu lugar de traballo.
 
O fillo, dun inmigrante Uruguaio sen papeis, denunciou a morte do seu pai por mor da falla de coidados médicos logo dun infarto, e que a persoa canda a que estaba a traballar e á vista dos acontecementos, llo botara fora do baixo, no que estaba a desenvolver a tarefa, a rastro polo chan ata a beirarrúa co fin de fuxir do compromiso que a situación lle impoñía.
Tamén achegou aos feitos aos xornais, e salientou a gravidade dun indubidable suceso de omisión de axuda a unha persoa, en risco manifesto de perda da vida, coa resulta de morte, polo que xa foi chamado a prestar declaración diante das forzas policiais coa finalidade de alumar o feito, no entanto afirmou que imporá denuncia contra-lo dono do bar, no que estivera traballando o seu pai, e onde ocorreran os devanditos feitos, o día 25 de xullo, a carón dos areais da praia Paraíso no sur da illa de Tenerife.
Segundo o fillo o seu pai un home buxo e albanel de profesión, levaba adiante unha tarefa de reforma dun baixo de bar e cafetaría, pola encarga do propietario, no intre que padeceu un infarto de miocardio o dono do bar, en troques de chamar axiña aos servizos de saúde, colleu ao traballador, que perdeu o siso, e llo botou fora á beirarrúa de xeito segundo o dixo que acollera o ar, máis alí o deixou deitado levándose as roupas coas que traballaba o inmigrante, unha persoa da veciñanza abraiada polo que estaba vindo lle recriminou a actitude, asemade chamou á garda civil mailos servizos de urxencias, os que foran quen de, abofé levar adiante as tarefas de reanimación, comprobar a morte do inmigrante.
 
Unha viaxeira Arxentina foi retida no aeroporto de Barallas no canto de entra-lo país coa finalidade de visitar ao seu irmán, residente legal en España, os xuíces do tribunal que a xulgou decidiran que a súa viaxe fora por pracer e seica non contar cos cartos axeitados para-lo pagamento da estada ordenaron axiña a expulsión ao país do que viñera.
A moza nada nunha cidade da Patagonia austral, Comodoro Ribadavia, foi vítima do entendemento subxectivo da normativa polo funcionario do servizo de migracións e detida no intre de entrega-la súa documentación e segundo as autoridades de migracións non amosar a carta de convite, nin ter os devanditos 65 euros por cada un dos días que tiña pensado ficar no país, de contado foi retida, incomunicada e sometida a fortes maltratos psicolóxicos, máis a un tratamento arrepiante, subliñou o seu irmán.
Aínda conta o irmán polo miúdo, que no tempo que permaneceu nun recuncho do aeroporto, xunto a outros dezasete viaxeiros, alí le foran retirados os obxectos persoais e de hixiene, foi alimentada unha vez ao día con comidas de baixa calidade que le produciran danos na saúde, así e todo o fero tratamento polas autoridades policiais e o persoal do aeroporto, os que lles amosaran a cotián a súa condición de latinos e ilegais.
Alén no Sur afastados dela, a súa familia dende Arxentina, na provincia de Chubut, inqueda pola sorte adversa da viaxeira sinalaran que o diñeiro para o súa viaxe maila estada, foille enviado por xiro bancario días antes da saída da Arxentina, e que no lle deran a posibilidade de amosar os papeis cos que garantir os ditos, no entanto denunciaron os feitos ao ministerio de exteriores do goberno Arxentino ao respecto dos maltratos recibidos e pediron adoitar accións diplomáticas para regulamentar as cartas de convite, máis unha igualdade cos requirimentos aos viaxeiros españois.